Psikologia humanista (ingelesez, humanistic psychology) 1960ko hamarkadatik garatutuako eskola psikologiko bat da, konduktismotik eta teoria psikodinamikoetatik egindako planteamenduetatik at, teoria horiek ez bezala pertsona bere osotasunetik eta bakartasunetik aztertzen duena, pertsonaren garapen autonomo eta positiboa nabarmenduz. Ikuspuntu horren ordezkari nabarmenak Abraham Maslow (ikus, Maslow piramidea), Carl Rogers eta Rollo May izan ziren. 1960 eta 1970eko hamarkadetako kontrakulturan eragin handiko ikuspuntua izan zen, gizarte modernoaren alienazioa kritikatzen zuenez. Hain zuzen ere, psikologia humanista psikologiaren hirugarren olatu edo paradigma nagusitzat hartzen da, konduktismoaren eta psikoanalisiaren ondoren. Pertsonen arrazionalak direla eta erabakimen askea dutela kontuan hartuz, haien autoerrealizazio-nahia lortzeko baliabideak dituztela baieztatzen da teoria humanistetan. Hala, bereziki hazkuntza eta aldaketa pertsonala izan dira teoria humanisten helburu nagusiak, horretarako giza esperientzia pertsonalean, balio, asmo eta nahietan oinarritu behar dela aldeztuz. Horregatik, kontzeptu horiek onartzen ez dituen psikologia "zientifikotik" kritikak jaso ditu, psikologo humanistak antizientifikoak ez direla adierazi duten arren.1
Ikus, gainera
Erabili ezazu galdetegi hau artikulu eskaera bat bidaltzeko. Lehenbailehen osatzen saiatuko gara.
Gure azken edukien berri jaso nahi baduzu zure email helbidean, egin zaitez harpidedun hurrengo galdetegi hontan.
