Kintoak

Kintoak Espainiako armadak soldaduak errekrutatzeko 1704tik 1912ra, derrigorrezko soldadutza ezarri zen arte alegia, indarrean izan zen sistema izan zen. Sistema horren arabera, herri bakoitzeko mutil edo gizon gazteen kinto (gazteleraz, un quinto) edo bosten bateko kupoa esleitzen zen, Armadan izena eman zezaten. Kintoak edo mutilak zozketaz aukeratzen ziren, herriko mutil gazteen zerrendatik. Zozketa hori urtero egiten zen, otsailaren hasieran, herriko udaletxean, eta publikoa zen. Sistemak sumina eragin zuen klase xumeen artean; izan ere, klase boteretsuek kopuru bat ordain ziezaioketen Estatuari seme-alabak betebehar horretatik libratzeko, edo beste bati ordaintzeko, bere ordez bete zezan. Kintoen sistemaren aurkako desobedientzia eta matxinadak ere izan ziren. Horren aplikazioa ez zen orokortu Cadizeko Gorteak indarrean sartu arte, baina Nafarroako, Kataluniako eta Euskal Herriko, Nafarroako eta Kataluniako gazteak salbuetsita egon ziren foru eta arau historikoengatik, 1833, 1845 eta 1876ra arte, hurrenez hurren. Kintoen sistema aldatu egin zen orduan, baina izena tradizioz mantendu egin zen, eta 1912ra arte iraun zuen, Espainiako gizonezko guztientzat soldadutza ezarri zen arte.

Derrigorrezko soldadutza indarrean zela, kinto izena mantendu egin zen soldaduska egin behar zuten gazteen taldea izendatzeko, baita urte jakin batean jaiotako herri bakoitzeko gazteen multzoa izendatzeko ere (1954ko kintoak, adibidez).