Nazioarteko harremanetan, baretze-politika gatazka batean elkarrizketa eta negoziazioa bultzatzeko ekimena da, aurkako alde biek adostasunak bilatu eta kontzesioak eginez, gatazkaren areagotzea saiheste aldera. Partikularzki, Bigarren Mundu Gerraren aurretik Britainia Handiko eta Frantziako gobernuek, hurrenez hurren Neville Chamberlain eta Édouard Daladier-en buruzagitzapean, Alemania naziarekin garatu zuten kanpo politika izendatzeko erabiltzen den terminoa da, non Adolf Hitler-ek nazioarteko tratatuen aurka behin eta berriz egindako urraketak (Anschluss edo Austriaren anexioa, Sudeteen anexioa, militarizazioa, berrarmatzea eta Espainiako Gerra Zibilean parte hartzea) onartu egin zituzten, Europan berriz ere gerra ez pizteko azken helburuarekin. Britainia Handiko eta Frantziako agintariek, gainera, pentsatzen zuten Hitler-ek ez zuela azkenean joko Mendebaldeko Europako herrialdeen aurka, ideologikoki guztiz aurkakoa zen Stalin-en Sobietar Batasunaren aurka baizik. Denborak erakutsi zuen politika hori guztiz okerra izan zela; izan ere, Hitler-ek bere mugarik gabeko politika espantsionistarekin jarraituz (ikus, gainera, Lebensraum), Polonia inbaditu zuen 1939ko irailean; ondorioz, Frantziak, Britainia Handiak eta bere aliatuek gerra deklaratu zioten Alemaniari; hilabete batzuk geroago, 1940ko udaberrian, Alemaniak Danimarka eta Noruega aurrena, eta ondoren Belgika, Luxemburgo, Herbereak eta Frantzia inbadituko zituen.
Beste hizkuntzetan: gaztelaniaz, política de apaciguamiento, política de distensión.
Erabili ezazu galdetegi hau artikulu eskaera bat bidaltzeko. Lehenbailehen osatzen saiatuko gara.
Gure azken edukien berri jaso nahi baduzu zure email helbidean, egin zaitez harpidedun hurrengo galdetegi hontan.
